یکی از مباحث مهم در مبادی و اصول فقه حکومتی، مربوط به حیطه تشریع و تاثیر آن بر کیفیت اعمال ولایت از طریق احکام و قوانین حکومتی است. تعبیر «لکل واقعه حکم» در عرف فقهی بیانگر این است که همه وقایع، برخوردار از حکم مناسب الهی هستند و به تعبیر دیگر، تشریع الهی برخوردار از ویژگی جامعیت است. این امر مقتضی آن است که انسان ها باید در زندگی فردی و اجتماعی خود در صدد امتثال احکام الهی باشند. در این میان، باید دید در این صورت، آیا دیگر جایی برای تشریع، قانون گذاری و انشاء احکام حکومتی توسط پیامبر (ص)، ائمه (ع) و فقها به عنوان نایبان آنان باقی می ماند یا نه؟ این مسئله مطرح می شود که خاستگاه احکام حکومتی چیست؟ چنان که، در این میان باید سهم اجتهاد استباطی و تدبیر ولایی معلوم شود. کتاب حاضر عهده دار بررسی چنین مسائلی است.