یکی از موضوعات مهم فقهی که پژوهش اجتهادی درباره آن ارزشمند است؛ انسان سیاسی است. برای مطالعه انسان سیاسی، تاکنون، دو رویکرد فلسفی و جامعه‌شناختی در پیش گرفته شده است. رویکـرد فلسفی به مطالعه هویّت‌شناسانه و ارزش‌شناسانه انسان سیاسی می‌پردازد و اصول کلی حیات سیاسی او را روشن می‌سازد. رویکرد جامعه‌شناختی نیز انسان سیاسی را در طبقات اجتماعی مطالعه می‌کند. اما منظـر فقه سیاسی انسان سیاسی را از جهت موضوع بودن در فقه مطالعه می‌کند. رویکرد فقهی در مطالعه انسان سیاسی رویکردی بدیع است؛ هم برای عالمان سیاست که از منظر فقهی به این موضوع نگاه نکرده‌اند و هم برای فقیهان که مطالعات موضوع‌شناسی با این رویکرد در میان آنان چندان مرسوم نبوده است.
محقق در این کتاب ین کتاب، انسان سیاسی را از سه جهت مورد مطالعه قرار می‌دهد: انسان سیاسی به عنوان موضوع خطابات شرعی، انسان سیاسی به عنوان مفسر خطابات شرعی، انسان سیاسی در مفاد خطابات شرعی.
این کتاب بر محور خطاب شرعی سامان یافته است. سه پرسش مهم حول این محور درباره انسان سیاسی طرح می‌شود:
1ـ در نزول شریعت بر انسان سیاسی، آیا قید (سیاسی) خصوصیتی داشته است؟ 2ـ قید سیاسی برای کسی که شأنیت او برای تفسیر متن وحی پذیرفته شده است(فقیه)، چه جایگاهی دارد؟ 3ـ در مفاد خطابات شرعی انسان سیاسی چگونه توصیف می‌شود؟ نویسنده با روش مراحل تفکر که مرحوم مظفر در منطق تبیین کرده، البته با توجه به غیر خطی بودن این فرایند، درصدد پاسخ به این پرسش‌ها بوده است.