در این کتاب فرهنگ به سبک زندگی برخاسته از اندیشه(عقل نظری) و ارزش ها(عقل عملی) تعریف شد که بازنمایی اجتماعی آن در قالب آداب، رسوم، هنجارها، الگوها، ارزش ها و اندیشه صورت می گیرد و فرهنگ علوی به سبک زندگی اطلاق می شود که بر پایه اندیشه توحیدی و ارزش های برخاسته از قرآن و سنت پیامبر گرامی اسلام (ص) و ائمه معصومین علیهم السلام و امیرالمؤمنین(ع) هویت می یابد. این فرهنگ با داشتن شاخص رنگ خدایی و معنابخشی به زندگی، مهم ترین کارکرد خود را در زندگی پیروانش با استقلال و جهت دهی به رفتارها نشان می دهد. آسیب های فرهنگی به واسطه انحراف در مؤلفه اندیشه و فکر، یا به واسطه انحراف در مؤلفه ارزش ها ایجاد می شود و مهم ترین راهبرد و تدبیری که در فرهنگ علوی برای برخورد با این آسیب ها پیشنهاد می شود و امیرالمؤمنین (ع) در دوره زمامداری از آنها  بهره می گرفت، روشن دهی و بصیرت دهی و تبیین صحیح ارزش ها و به کارگیری آنهاست؛ از این رو تحول در مهندسی فرهنگ کشور، تحول در نظام آموزش و پرورش، گسترش الگو و مدهای به روز، تشجیع حمیت اسلامی ایرانی، هماهنگی باورها و ابزارهای رسیدن به هدف و توجه به ظرفیت های روحی و قبلی و روزآمدسازی آنها از جمله کاربست های مهم آن است.