همخوانی و همگونی «سیر کلی تاریخ ایران» با «اندیشه و ایمان فردوسی و آموزه‏های اساسی شاهنامه»، امری بسیار معنی‏دار و قابل تأمل است و زمینه خوبی برای بررسی نقش مؤثر فردوسی در تکوین هویت تاریخی ایران فعلی به دست محققین می‏دهد. آشنایی با تاریخ ایران اسلامی شیعه، نیک‏ می‏دانند که مذهب تشیع و اندیشه استقلال سیاسی، راه و رسم اکثریت مردم ایرن را در قرون اخیر، تشکیل داده است. روشنتر بگوییم که قیام خاندان صفوی در آغاز قرن دهم هجری، و پیش از آن، خیزش خونبار سربداران و سادات مرعشی مازندران و کارکیاهای گیلان و سپس مقاومت مستمر ملت ایران در قبال تجاوزات مکرر خواندگاران عثمانی و خوانین ازبک و … همچنین تزارهای روسی و لردهای انگلیسی و مستشاران امریکایی و در این راستا وقوع نهضتهای پرشکوه ملی بر ضد قراردادهای استعماری رویتر ورژی و نفت و ایجاد حماسه‏های 30 تیر و 15 خرداد و 22 بهمن، همه و همه، روییده از همان مرام و دیدگاهی است که استاد طوس بدان خستو و معتقد بود: مذهب تشیع، و اندیشة رهایی از ظلم و تجاوز. به قول استاد محیط طباطبائی: «فردوسی، به معنی تمام کلمه، شاعر «ملی» کشور ماست. آمال ما و افکار ما و دین ما و مذهب ما و زبان ما و شیوة بیان ما، همه از شاهنامة او نیرو می‌گیرد.
شاهنامه، اثر طبع یکی از برجسته‌ترین شاعران ایران اسلامی و تمامی ادیبان و شاعران سترگ کشورمان (از سنایی و عطار گرفته تا سعدی و حافظ و… ادیب پیشاوری و دیگران) برای اندوختن مایه‌های علمی و تاریخی و نیز تشحیذ طبع خویش، از این کتاب بهره فراوان گرفته‌اند، تا آنجا که شخصیتی چون عروضی سمرقندی در چهار مقاله، تقویت بنیه ادبی افراد را در گرو مطالعة شاهنامه می‌شمرد.
از دید آنان، رستم­دستان، به عنوان نمادی از مردی و مردانگی، در رده بزرگانی می‌نشست که صدرنشین مجلسشان، شیرخدا علی مرتضی علیهم السلام بود:
زین همرهان سست عناصر دلم گرفت            شیر خدا و رستم دستانم آرزوست
در ذهن ملت ایران، هیچ گونه تعارضی بین «ایران» و «اسلام» وجود نداشت (چنانکه امروز نیز چنین است) و شاهنامه نیز، نامه داد و دین و قصه رزم با بیداد بود. بزرگتر که شدیم، امّا، گوشه‌ و کنار خواندیم و شنیدیم که برخی کسان از آن داستانها را ـ از بیخ ـ افسانه می‌دانند و تصویری نیز که از شاهنامه و استاد طوس رسم می‌کنند، بیشتر به کار تقدیس شاه و شاه بازی می‌آید. در معنی، اسلام و ایران را دو جزء ناهمساز می‌پندارند و مدّعیند که برای آبادی و سربلندی ایران ـ که از نظر آنان،‌مُدلِ مطلوبش همان ایران ساسانی و هخامنشی است ـ باید اسلام را فرو گذاشت و به آیین شاهنشاهی گروید که بر شعار «خدا ـ شاه ـ میهن» استوار است.
اما نظراً، حل این تضاد نیاز به یک بررسی دقیق علمی ـ تاریخی داشت (ودارد) که نشان دهد آن تفسیرهای «شَه پسندانه» از فردوسی و شاهنامه – وکلاً تاریخ ایران- از چه مایه تتبع و تحقیق برخوردار است و تا چه پایه با حقیقت سازگار؟
کتاب بوسه بر خاک پی حیدر(ع): بحثی در ایمان و آرمان فردوسی با نقد نظریات و آرای برخی شاهنامه پژوهان معاصر به قلم مرحوم علی ابوالحسنی(منذر)، تلاشی در همین راه بوده و برای دستیابی به همین مقصود نگارش یافته است.